Aloes ościsty

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Aloe aristata)
Aloes ościsty
Ilustracja
Systematyka[1][2]
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

rośliny zielone

Nadgromada

rośliny telomowe

Gromada

rośliny naczyniowe

Podgromada

rośliny nasienne

Nadklasa

okrytonasienne

Klasa

Magnoliopsida

Nadrząd

liliopodobne (≡ jednoliścienne)

Rząd

szparagowce

Rodzina

złotogłowowate

Rodzaj

Aristaloe[3]

Gatunek

aloes ościsty

Nazwa systematyczna
Aristaloe aristata (Haw.)
Boatwr. & J.C.Manning[4]
Synonimy
  • Aloe aristata Haw.
  • Tulista aristata (Haw.) G.D.Rowley
  • Aloe longiaristata Schult. & Schult.f.
  • Aloe ellenbergeri Guillaumin[4]
Multimedia w Wikimedia Commons

Aloes ościsty (Aristaloe aristata) – gatunek sukulenta pochodzącego z krajów południowej Afryki. Jedyny przedstawiciel rodzaju Aristaloe, do drugiej dekady XXI wieku zaliczany do rodzaju aloes Aloe[5][6]. Jest uprawiany, w Polsce jako roślina doniczkowa. Nazwa odnosi się do włosowatych kolców na czubkach liści[7].

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Bylina wysokości 20-25 cm. Liście grube, mięsiste, w kolorze szarozielonym z kolcami na brzegach. Kwiaty niepozorne, drobne w kolorze pomarańczowo-czerwonym zebrane są w gronach na łodydze wyrastającej do 35 cm wysokości. Owocem jest torebka.

Uprawa i choroby[edytuj | edytuj kod]

Aloes ościsty jest rośliną łatwą w uprawie, odporną na choroby. Lubi stanowiska nasłonecznione, jednak przy zbyt dużym nasłonecznieniu obserwuje się zaczerwienienie końcówek liści. Na stanowiskach bardziej zacienionych liście są bardziej smukłe, wydłużone. Gleba powinna być dobrze przepuszczalna, łatwo wysychająca. Nadmierne podlewanie może prowadzić do zahamowania wzrostu rośliny lub gnicia korzeni. Aby pobudzić kwitnienie roślina wymaga okresu spoczynku w miesiącach zimowych, to znaczy ograniczonego podlewania oraz niższej niż zwykle temperatury (do ok. 7 stopni Celsiusza). W Polsce roślina uprawiana jako doniczkowa,kwitnie w okresie od września od października pod warunkiem zapewnienia okresu spoczynku. Młode okazy wyrastają u podstawy rośliny macierzystej, lub w kątach liści. Po pewnym czasie odłączają się. Przed ich przesadzeniem należy na pewien czas pozostawić sadzonkę bez wody i ziemi. Część hodowców obserwuje większą skłonność do powstawania młodych sadzonek, gdy okaz hodowany jest w mniejszej donicy.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
  2. ↑ Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2009-06-11] (ang.).
  3. ↑ Aristaloe. [w:] World Checklist of Selected Plant Families [on-line]. Royal Botanic Gardens, Kew. [dostęp 2018-05-27]. (ang.).
  4. ↑ a b Aristaloe aristata. [w:] World Checklist of Selected Plant Families [on-line]. Royal Botanic Gardens, Kew. [dostęp 2018-05-27]. (ang.).
  5. ↑ Wyniki wyszukiwania Aristaloe. [w:] World Checklist of Selected Plant Families [on-line]. Royal Botanic Gardens, Kew. [dostęp 2018-05-27]. (ang.).
  6. ↑ John Manning, James S. Boatwright, Barnabas H. Daru, Olivier Maurin, Michelle van der Bank. A Molecular Phylogeny and Generic Classification of Asphodelaceae Subfamily Alooideae: A Final Resolution of the Prickly Issue of Polyphyly in the Alooids?. „Systematic Botany”. 39, 1, s. 55-74, 2014. DOI: 10.1600/036364414X678044. 
  7. ↑ Internetowy Słownik Języka Polskiego, PWN [dostęp 2009-06-11].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Zbigniew Podbielkowski, Słownik roślin użytkowych, PWRiL, Warszawa, 1985, ISBN 83-09-00256-4
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Aloes_ościsty&oldid=73601715”